MEDEGEFINANCIERD DOOR DE EUROPESE UNIE

DE EUROPESE UNIE STEUNT CAMPAGNES VOOR DE PROMOTIE VAN HOOGWAARDIGE LANDBOUWPRODUCTEN

HomeBlog2017Atkins? Voedselzandloper? Montignac? Dit is het Miriam-dieet

Atkins? Voedselzandloper? Montignac? Dit is het Miriam-dieet

Miriam is het gezicht van Saar Magazine (50+ maar nog lang niet dood), maar vandaag schrijft ze over haar ‘Miriam -dieet’ in een gastcolumn voor brood.net.

Vijftien jaar geleden hing mijn ontzettend leuke buurvrouw over de schutting. Ze vroeg mij om een gunst. Al maandenlang probeerde ze op allerlei manieren af te vallen, maar elk dieet wat ze volgde viel in duigen vanwege haar zucht naar verboden calorierijk voedsel. Dus, zo had ze bedacht: “Als jij nu elke dag opschrijft wat jij die dag hebt gegeten en mij dat briefje geeft, dan eet ik dat een dag later en val ik gegarandeerd af. Dan volg ik gewoon het Miriam -dieet.” Ik vond het een grappig plan. Een raar plan. Ik was superslank, maar zo bijzonder at ik niet. Maar ach, als het haar zou helpen…

Diezelfde avond schreef ik uitgebreid op wat ik naar binnen had gewerkt. Ik was zo klaar. De volgende ochtend ging ik, nadat ik de kinderen naar school had gebracht, naar haar toe en overhandigde mijn ‘Miriam-dieet’. Ze bestudeerde het lijstje en vloekte hardop. “Is dit alles? Vind je het gek dat jij zó dun bent! Mir? Jij eet helemaal niks….” Ik pakte het briefje uit haar handen. Er stond toch echt eten op. Een bruine boterham in de ochtend met kaas en een kop koffie met suiker en melk. ’s Middags ook twee boterhammen én een krentenbol en een glas melk. ’s Avonds zelfgemaakte spaghetti bolognaise met Parmezaanse kaas, een salade met gegrilde groenten, wat ciabatta erbij en een glas rode wijn.

Eet jij helemaal geen tussendoortjes?” Oeps. Ja natuurlijk. Vergeten. Ik pakte een pen en schreef onderaan: - twee mandarijnen, - een stroopwafel. Ik dacht na. Wat had ik nog meer tussendoor gegeten? Oh ja. Ik had om half vier toen de kinderen uit school kwamen nóg boterham geroosterd, die met boter besmeerd en er een plak rookvlees op gedaan. “Dat ik dát allemáál ben vergeten”, lachte ik. “Dit ga je toch wel volhouden?” Mis. “Dit is het strengste dieet ooit,” zuchtte ze. “Mir, eet jij geen chocola tussendoor? Neem jij geen toetje na het eten? En pak jij geen chips als de kinderen op bed liggen? Maak jij geen kaasplateautje of zo?” En ook: “Jij eet bijna alleen maar brood!”

Er viel een vreemd soort stilte tussen ons. In die stilte bestudeerde ze minutieus mijn ‘eetpatroon’. Ze zuchtte. “Ik zie het al. Jij eet prima. Zelfs jouw tussendoortjes zijn geen echte dikmakers. Vandaar dat jij zo slank blijft.”

Maar drie jaar geleden ging mijn jongste kind het huis uit. Al snel sloeg ik het ontbijt over. ’s Middags warmde ik rustig wat afhaal Chinees van de avond daarvoor op en at ik er een bak vla achteraan. Tussendoor at ik cashewnoten, wine gums, haalde ik snel een gevulde koek van de bakker en bestelde ik ’s avonds een pizza met extra veel kaas. Vorige week stond ik sinds lange tijd weer op de weegschaal. Ik woog een flink aantal kilo’s meer dan vijftien jaar geleden. EEN FLINK AANTAL KILO'S. Hóe dan?

Ik moest gaan lijnen. Per direct. Ik zou toch zeker niet zo’n menopauzale vrouw gaan worden die alles aan de overgang verweet? Ik had dit mijzelf aangedaan. Niks hormonen. Niks overgang… Heel even overwoog ik om aan de shakes te gaan. Héél even overwoog ik om op crashdieet te gaan waardoor mijn ‘pondjes’ in moordend tempo als sneeuw voor de zon zouden gaan smelten.

Maar voor mij doemde er ineens een dieet op waarvan ik wist dat ik er persoonlijk veel meer aan zou hebben. Het Miriam-dieet. Gewoon normaal eten. Boterham in de ochtend. Twee tot drie boterhammetjes in de middag en ’s avonds gewoon aardappelen, vlees en groente. Of pasta. Amper tot geen tussendoortjes. Geen zakken mini-Marsjes. Geen cashewnootjes. Geen vla.

Vijftien jaar na het gesprek met mijn leuke buuf, begreep ik pas de paniek die haar meester maakte toen ik haar vertelde dat normáál eten mijn remedie was tegen overgewicht. Ik denk dat ik, met een flink aantal kilo’s meer dan toen, haar maar weer eens ga opzoeken: “Hoi Lisette. Niet schrikken. Ik ben het ècht….”

Trefwoorden