Yes, ze eten brood! En waarom dat een godsgeschenk is
Franke schrijft regelmatig voor Me-to-We (voor ouders met een leven), en vandaag vertelt ze over de eerste boterham van haar dochter Puk. Eindelijk, na al die flesjes en gestoomde groenteprut!
Ik kon niet wachten. Stond te trappelen van ongeduld. Het eerste stukje brood. Op de dag dat mijn dochter Puk een half jaar oud was, serveerde ik haar eerste boterham. Een ritueel van jewelste. Eindelijk, na al die flesjes, zachte appelmoeshapjes en gestoomde groenteprut, was het tijd voor het echte werk. Stevig, vast voedsel. Eten met een beetje body, zeg maar. En, daar verheugde ik me nog meer op. Brood betekent: vrijheid, want je kan het meenemen in je tas – en als je niks bij je hebt en je kind begint onderweg te brullen van de honger: voila! Daar is de bakker – en daar is de rust wedergekeerd.
Van tevoren had ik heel goed bedacht wat ik haar zou geven. Want ik kon natuurlijk beginnen met een Italiaanse bol belegd met parmaham en artisjokpesto (mijn lievelings), maar ik had zo’n donkerbruin vermoeden dat dat een beetje te heftig zou zijn voor een baby die nog moest leren kauwen. Dus werd het, geheel volgens de baby-boterhamregels, een lichtbruin bammetje dun besmeerd met margarine en daarop - oh hemel, de verwennerij - een klein beetje appelstroop. Samen met papa gingen we aan tafel zitten. Brood in 32 stukjes gesneden (hadden ook acht stukjes mogen zijn, maar ik wilde klein beginnen), korstjes eraf, geserveerd op haar lievelingsbordje - een roze exemplaar met een gans erop.
Ik had gedacht dat het een heel gedoe zou worden, zo’n eerste boterham. Maar ik was even vergeten hoe lekker mijn dochter eten vindt. Die boterham ging erin als zoete koek. En Puk is vast een natuurtalent, want dat kauwen ging dus ook helemaal vanzelf! We hoefden niets uit te leggen of demonstreren. Met haar handjes maakte ze pakbewegingen, in de zin van: ‘Meer van dit spul, meer van dit spul! Gimme another shot!’ En voor we het wisten zat die boterham erin, een kloddertje appelstroop hier en daar op haar bolle toet. Mooi. Target gehaald. Weer een stapje gezet, weer een mijlpaal bereikt.
En dat niet alleen. Het is ook nog eens echt goed natuurlijk, zo’n bammetje. Daarnaast is kauwen op een stukje brood goed voor de mondmotoriek, wat helpt bij het leren praten. Nou, en dat praten ging vlot, want mevrouw wist maar al te goed hoe ze om een ‘bobo’ moest vragen, wanneer ze een boterhammetje wilde.
Die kleine stukjes met appelstroop, die eet ze nu niet meer. Van lichtbruine boterhammen met smeerworst en smeerkaas stapten we over op volkoren sneetjes, belegd met oude kaas en een plakje tomaat (van elke situatie waarin ik een beetje groente kan proppen, maak ik gretig gebruik). Inmiddels is Puk 5 en heeft ze een broertje van 3, Olle. Eten, en dus ook de broodmaaltijd nuttigen, is een belangrijk ritueel geworden bij ons thuis. Samen kletsen, de dag doornemen of bespreken wat er op het programma staat, lekker eten en lachen: ik houd ervan.
Met als hoogtepunt de zaterdagmiddag, als papa vers brood van de bakker heeft gehaald en de kinderen klaar zijn met ballet en voetjebal. Stelletje hongerige wolven dat het dan zijn! Dus pakken we lekker uit. Glaasje jus, gekookt ei, krant erbij en als toetje een croissantje met jam… Nou ja, dit klinkt een beetje te gezapig-gezellig en eigenlijk zit ik hier gewoon een beetje te liegen tegen jullie. Want zo perfect verloopt het nou ook weer niet. Er gaat altijd wel een glas drinken om, of er valt een mes van tafel, of de kinderen willen toch liever een hard gekookt ei-nee-zacht-nee-hard-nee-zacht, of maken ruzie over wie er uit de blauwe beker mag drinken. Maar goed, dat is weer een heel ander verhaal.